Zostań [10/...]

paulao

Sprawa ciekawie się zapowiada. Końcówka nieco przygnębiająca, ale to przecież Holmes i pewnie jak zwykle Watson mu pomoże. Póki co, oby tak dalej Smile

Atris · Wysłany: Sob 19:19, 06 Mar 2010 Temat postu:

Oh, widzę, że pchacie się tu drzwiami i oknami Very Happy

A co tam, trudno. Może posłużę się pewnym fortelem i zmuszę kogoś do skomentowania? Munio? Masz dedyk Very Happy

Teraz nie możesz nie skomentować Very Happy

PS. Ogromne dzięki dla Iskrzaka za betę. Co ja bym bez ciebie zrobiła?

Miłego czytania.

Zostań
część 9

- Watsonie! – wykrzyknął, robiąc krok do przodu i chwiejąc się niebezpiecznie. Podbiegłem do drzwi i złapałem go tuż przed zawarciem przez niego bliższej znajomości ze świeżo wypastowaną podłogą. – Watsonie... – wyszeptał z ulgą, opierając się na moim ramieniu.

- Gdzieś ty się podziewał, Holmesie? – zapytałem, prowadząc go do biblioteki, gdzie mógłbym go posadzić i bliżej przyjrzeć się ranom szarpanym na jego klatce piersiowej, które wydały mi się tak straszne z daleka.

- Musisz obudzić naszego klienta, mój kochany – wydusił i zaczął kaszleć. Delikatnie opuściłem go na kanapę.

- Jesteś ranny...

- To ważne, Watsonie. Sprawa życia i śmierci – powiedział poważnie, podnosząc się na łokciach i krzywiąc z bólu.

- Ale Holmesie... – Próbowałem oponować. W końcu zdecydowałem, że pójdę po kuferek z przyrządami lekarskimi. Mój przyjaciel spojrzał na mnie jednocześnie błagalnie i groźnie.

- Nawet o tym nie myśl. Nie ma na to czasu, na Boga! Lord de Nevre musi natychmiast...

- Co panu się stało? – zapytał mężczyzna, który stanął w drzwiach. Właściciel domu podbiegł do nas szybko i przyklęknął obok mnie. Spojrzał na Holmesa ze zgrozą. Ten tylko wzruszył ramionami i ponownie się skrzywił.

- W domku na skraju lasu, jakieś dwa kilometry stąd, znajdzie pan swoją żonę, dziecko i dwóch mężczyzn. Jeden z nich to przestępca, który przetrzymywał w tamtym miejscu dwie osoby. Jedna z nich została zamordowana. Pańska żona była szantażowana właśnie przez tą personę. Drugi z mężczyzn to pana sąsiad. Pilnuje obecnie złoczyńcy. Musi pan natychmiast wezwać policję i udać się tam jak najszybciej z doktorem Watsonem – mówił Holmes spokojnym i rzeczowym głosem. Otworzyłem usta by mu przerwać, ale ten tylko machnął na mnie ręką. – Będzie tam potrzebna pomoc lekarska, ale też i osoba, która zajmie się przestępcą. Nie wiadomo, do czego jeszcze jest on zdolny i czy pański sąsiad sobie z nim poradzi. Właśnie dlatego ważne jest, byście panowie wyruszyli tam jak najszybciej.

Lord de Nevre kiwnął głową i pospiesznie wyszedł z biblioteki. Słyszałem jak rozmawia ze służącą, a później rozległo się trzaskanie głównymi drzwiami. Wychwyciłem także odgłos ciężkich kroków wchodzących po schodach. Kolejny trzask i w domu zapadła cisza.

Spojrzałem na Holmesa, który leżał nieruchomo, a oczy miał zamknięte. Oddychał ciężko, co chwilę krzywiąc się i postękując. Podniosłem się z kolan, ale złapał mnie za nadgarstek.

- Nie, zostaw. Idź z lordem, mój drogi... – Jasnym było, że nie chce, bym poszedł po lekarstwa, które mogłyby przynieść mu czasową ulgę. Przyklęknąłem.

- Holmes, wiesz, że jeśli teraz nie opatrzę cię, będziesz musiał poczekać? – zapytałem. - Może nawet kilka godzin. – Otworzył oczy. Były zamglone i wpatrzone prosto we mnie.

- Wiem. Idź – odpowiedział błagalnie. Westchnąłem, ale spełniłem jego prośbę.

***

W domku rzeczywiście znaleźliśmy dziecko, kobietę i dwóch mężczyzn. Jeden z nich był skrępowany, a drugi siedział pod ścianą celując w tego pierwszego strzelbą. Żona pana de Nevre skulona była w kącie. Przytulała przy tym cały czas do piersi dziecko. Było ono równie wystraszone, co ona. Ponad to, przed wejściem do domu leżał zastrzelony pies. Był ogromny, czarny i najwyraźniej sprawiał niemałe zagrożenie, skoro znajdował się teraz w zaświatach.

Mężczyzna, którego Holmes określił jako sąsiada, nie chciał nic nam wyjaśnić. Stale odsyłał nas do mojego przyjaciela, toteż, gdy policja zaczęła badać dom, a ja uznałem, że nie jestem już tam potrzebny, pospiesznie wróciłem do posiadłości lorda de Nevre. Holmesa odnalazłem tam, gdzie go zostawiłem. Drzemał lekko na kanapie w bibliotece, więc, nie chcąc ryzykować, że ten się obudzi i zabroni mi przyniesienia lekarstw, zrobiłem to zawczasu. Wbiegłem szybko po schodach i już po chwili wróciłem na parter. Przyklęknąłem przy jego posłaniu i, przeciągając skalpelem przez jego pierś, rozciąłem lekką, bawełnianą koszulę, którą miał na sobie. Zobaczyłem czerwone ślady pazurów, które rozerwały jego ciało. Przez policzek przechodziły kolejne dwie pręgi, pamiątki po starciu ze zwierzęciem.

- A więc to dlatego spotkał tego psa taki, a nie inny los – szepnąłem, dłońmi delikatnie przesuwając po wypukłych ranach. Poczułem ukłucie żalu i winy. Holmes poszedł sam i został zaatakowany, podczas gdy ja siedziałem w ciepłym fotelu, sącząc drogą herbatę i czytając książki. Rękę przeniosłem na twarz mojego przyjaciela i kciukiem przeciągnąłem po jego policzku, ścierając przy tym nieco krwi.

- Złapaliście go? – zapytał niemal bezgłośnie. Natychmiast zabrałem dłoń. Holmes spróbował podnieść się na łokciach i usiąść. Przytrzymałem go za ramiona i położyłem na powrót na kanapie.

- Poczekaj chwilę, opatrzę cię – powiedziałem. Zawołałem służącą, która po kilku minutach przyniosła mi misę z ciepłą wodą. Holmes leżał bez ruchu, wpatrując się w sufit. – Może, korzystając z okazji, opowiesz mi, co się stało?

- Później, Watsonie. Nie mam ochoty powtarzać tego kilkanaście razy. Chciałbym wyjaśnić sprawę jednocześnie tobie i lordowi – odpowiedział, a ja kiwnąłem głową. Nie zamierzałem się jednak tak łatwo poddać. Brzegi ran przemyłem spirytusem. Natychmiastowa jego reakcja zmusiła go do wydania cichego okrzyku. Uśmiechnąłem się z satysfakcją.

- Bardzo mi na tym zależy, Holmesie – dodałem, wyciągając skalpel. Mój przyjaciel spojrzał na mnie z przerażeniem.

- Dobrze już, dobrze, mój drogi. Tylko schowaj to diabelskie narzędzie – rzucił, wyjmując mi nożyk z ręki i rzucając go do pojemnika. – Opowiem ci historię punktu widzenia lady de Nevre, a ty później zadasz pytania. Tak?

- Zgadzam się, Holmesie.

- Pani Harper wyjeżdża z Ameryki wraz z ojcem i nieślubnym dzieckiem. Jej przyszłość nie rysuje się zbyt kolorowo. – Zakaszlał, a ja podałem mu szklankę czystej wody. Przyjął ją z wdzięcznością. – W Anglii, na jednym z przyjęć, na które zaprosił ją jej kuzyn, poznaje młodego, przystojnego i, co najważniejsze, bogatego mężczyznę, który wydaje się być oczarowany piękną amerykanką. Postanawia zataić swoje koligacje rodzinne i nie wspomina mu o ojcu i dziecku. Gdy bierze ślub z lordem de Nevre, wciąż boi się mu o nich opowiedzieć. Dopiero dwa lata później okazuje się, że wszystko może się wydać. Znajdują ją widma przeszłości. Ojciec chłopca zgłasza się do niej i grozi, że wyjawi jej tajemnicę. Żąda pieniędzy. Kobieta nie zgadza się na warunki mężczyzny. On sam, pragnąć uzyskać okup, postanawia zamordować jednego z jej najbliższych. Ojciec pani de Nevre ginie, następnego dnia wybiera się ona na pogrzeb. Tuż po nim spotyka się z szantażystą. Powraca z kilkoma drobnymi ranami i postanowieniem spełnienia żądań. Wyprawia więc służącą z pierścieniem, ale okazuje się, że jest to niewystarczający haracz. Pieniądze ze swojego konta każe przemieścić na konto Jonana Towarda. Następnego dnia okazuje się, że mężczyzna wcale nie zamierza przepuścić okazji do zarobienia większej ilości pieniędzy. Pani de Nevre dostaje list od syna, który prosi ją, by natychmiast spotkała się z nim w chatce, ale zamiast chłopca, znajduje tam Towarda. Zostaje złapana i przetrzymywana, a gdy wreszcie Jonanowi udaje się podrzucić żądanie okupu... wiem już wszystko – zakończył, opadając na poduszki. Oczy mu błyszczały na wspomnienie kolejnej wygranej, usta miał wykrzywione w uśmiechu, policzki natomiast blade, skórę niemal upiornie białą.

- Holmesie...

- Wiem, mój drogi, straciłem dużo krwi. Chyba czas stąd odejść, nie sądzisz? – zapytał, pochmurniejąc. Pokręciłem głową z niedowierzaniem.

- Znowu! – zaśmiałem się.

- Przecież za to mnie kochasz, Watsonie – rzucił, przymykając powieki. Po chwili jego oddech stał się płytki. Mogłem z całą pewnością stwierdzić, że był to najbardziej niezwykły, a jednocześnie najbardziej kochany człowiek na świecie.

***

Podejrzewałem, że Holmesa nafaszerowano w szpitalu czekoladą i posłużono wszelkimi innymi prostymi sposobami odbudowania czerwonych krwinek. Sam nie chciał się przyznać do tego, że można było go zmusić do czegokolwiek. Bo co, jak co, ale czekolady on nie lubił. Najbardziej niezwykły człowiek na świecie, bo jak tu nie lubić czekolady?

Tak więc gdy wrócił, zaszył się w swoim pokoju i nieustannie doprowadzał naszą gospodynię, panią Hudson, do szaleństwa, nie przerywając gry na skrzypcach. Doprawdy, ja też miałem tego dosyć. Postanowiłem porozmawiać z nim chwilę, równocześnie pragnąc na dobre zakończyć naszą poprzednią sprawę.

Cicho zapukałem do drzwi jego pokoju. Słysząc ciche „proszę”, nacisnąłem klamkę i wszedłem do środka. Jak zwykle ogarnęła mnie ciemność. Zatrzymałem się na moment i pozwoliłem moim oczom przyzwyczaić się do warunków w pomieszczeniu. Zrobiłem jeden krok naprzód. I kolejny. I później znów kilka. Zorientowałem się, że coś jest nie tak. Zdziwiony rozejrzałem się i zobaczyłem, że wokół panuje porządek. Przynajmniej na środku pokoju, tam, gdzie stałem. Spojrzałem na Holmesa, który siedział w rogu, przeciągając smyczkiem po strunach. Nagle przerwał, aby po chwili znów wprawić dłoń w ruch, tym razem pozwalając skrzypcom wydawać bardziej wyważone, cichsze i zdecydowanie przyjemniejsze mojemu uchu dźwięki. Melodia często przyspieszała, stawała się głośniejsza, ale już moment później powracała do swojego stonowanego brzmienia. Nie przypominała niczego, co Holmes dotychczas mi prezentował. Podszedłem do niego i osunąłem się po ścianie, by usiąść tuż obok. Dźwięki zaczęły się nasilać, mój przyjaciel dochodził powoli do końca utworu i... urwał. Zamarłem i spojrzałem na Holmesa zawiedziony.

- Czemu... dlaczego przerwałeś? – zapytałem, wpatrując się w ułożone na jego kolanach skrzypce. Zapadła cisza. Dopiero po kilku minutach Holmes poruszył się i zdecydował odpowiedzieć.

- Bo nic dalej nie ma. Nie wiem, co jeszcze zagrać – odpowiedział rozbrajająco szczerym i bezradnym głosem. Także przyglądał się instrumentowi.

- Co to właściwie było? – Drążyłem, autentycznie zainteresowany tym, co stworzył. Spojrzał na mnie i wyciągnął dłoń w moją stronę. Zrezygnował w połowie drogi. Opuścił ją na podłogę i podniósł się.

- Nie wiesz, mój drogi? Nie domyślasz się? – spytał, przypatrując się swoim palcom. - Nie wiem, co dalej, bo to się jeszcze nie zdarzyło – dodał i pomógł mi wstać.

- Historia? – Uśmiechnął się, słysząc odpowiedź. Pokręcił głową.

- Niedokładnie. Raczej nasza znajomość. Mógłbym wręcz uznać, że to nawet nie ona. Sądzę, że to ty, Watsonie – wyznał, odwracając wzrok. – Czy jest coś...? Oh, nie oszukujmy się, nawet ty nie przychodzisz do mnie bez powodu. Albo chcesz wywabić mnie na zewnątrz, jest jakaś sprawa dla mnie... lub po prostu masz jeszcze pytania.

- Nie... chociaż właściwie to tak. – Wskazał mi krzesło, a sam usiadł w drugim. Złożył ręce i oparł się wygodnie. – Skąd wiedziałeś, że lady de Nevre ma syna? Skąd wiedziałeś, gdzie znajduje się chatka? Skąd wziął się ten „sąsiad”? Właściwie to nic mi nie powiedziałeś, Holmesie.

- Napisałem do Lestrade’a, spytałem sąsiada, a mieszka tuż obok posiadłości Lorda – powiedział, odpowiadając po kolei na wszystkie pytania.

- Holmes!

- Dobrze, już dobrze. Chciałem dowiedzieć się czegoś więcej o pani de Nevre, więc poprosiłem naszego bystrego przyjaciela ze Scotland Yardu, by był tak miły i dostarczył mi kilku informacji o niej. Miałem swoją koncepcję, gdy wyszedłem na spacer tamtego dnia. Odwiedziłem kilka domów w okolicy i natrafiłem też na ten, w którym mieszkał Gunther Missygney. Okazało się, że jest zapalonym myśliwym i zna każdy kawałek lasu. Powiedział mi o domku na jego skraju. Opisał mi mężczyznę, którego widywał często w tamtej okolicy.

- Poszedłeś tam sam?

- Nie, pan Missygney uparł się, by mi towarzyszyć. I całe szczęście. Ten pies rozszarpałby mnie bez jego pomocy.

- Jak mogłeś go nie zauważyć? – zapytałem ze złością, co nie uszło uwadze Holmesa. Spojrzał na mnie karcąco.

- Miał przecięte struny głosowe – rzucił. Jego oczy miotały gromy, gdy wpatrywał się we mnie. – W przeciwnym razie nie umknąłby mojej uwadze.

- Holmes... – powiedziałem miękko. Pochyliłem się i położyłem mu dłoń na ramieniu. Strącił ją.

- Żyję. Nic się nie stało. Następnym razem będę bardziej uważny. To wszystko... – Wstał. Popatrzyłem na niego błagalnie. Nie wzruszyło go to. Dał mi to wyraźnie do zrozumienia trzaskając drzwiami swojego pokoju. A później i drzwiami wyjściowymi. O tak, psu zdecydowanie się należało.

paulao · Wysłany: Sob 20:10, 06 Mar 2010 Temat postu:

Jestem pod wrażeniem Twoich umiejętności pisarskich, Atris. Mam nadzieję, że oprócz tego rozdziału będzie jeszcze kilka. Dalszych chęci do pisania życzę Smile

Pino · Wysłany: Czw 22:02, 11 Mar 2010 Temat postu:

Atris · Wysłany: Sob 15:30, 20 Mar 2010 Temat postu:

Paulao, dzięki. Rozdziałów jeszcze będzie cała masa. Chyba Very Happy

Ale i tak zbliżamy się ku końcowi, bo zagłębiam się w końcówkę mojego pomysłu. No zwyczajnie nie wiem jak to wyjaśnić

Pino:

Atris · Wysłany: Pią 16:33, 26 Mar 2010 Temat postu:

Bardzo miło mi widzieć, jak palicie się do komentowania. Dzięki wszystkim Very Happy

Zostań
część 11

- Nie zasługuję na Mary.

- Nie zasługujesz... – przytaknęło mi moje odbicie w lustrze, podczas gdy ja przechadzałem się przed nim w tę i z powrotem.

- Mary powinna być kochana. Ona na to zasługuje...

- Ona na to zasługuje... – powtórzyło odbicie, posyłając mi ponury, wymuszony uśmiech. Machnąłem bezradnie ręką. John po drugiej stronie pokoju powtórzył gest w tej samej chwili.

- Wariujesz, mój drogi Watsonie. Bezsprzecznie wariujesz – szepnąłem, opadając na twarde łóżko i chowając twarz w dłoniach.

- Wariujesz... – Słowo wirowało niebezpiecznie pomiędzy ścianami, lawirując wśród nienagannie poukładanych w sterty niedomówień oraz obłudy, szerokim łukiem zaś omijając prawdę i głos sumienia.

- Och, zamknij się – mruknąłem, rzucając jednocześnie w lustro pierwszą rzeczą, która nawinęła mi się pod rękę. Patrzyłem, jak na szkle powoli, niczym w zwolnionym tempie, wykwita długa, dzieląca taflę na pół, rysa. Rozległ się głośny trzask i odłamki posypały się na podłogę, wirując malowniczo w powietrzu. Westchnąłem. Czas na śniadanie, Watsonie...

***

- Czyżby coś się... stłukło, Watsonie? – zapytał Holmes, wyglądając zza swojej najnowszej gazety. Pokój wypełniony był zapachem mocnej czarnej kawy, którą mój przyjaciel właśnie pił. Było tak, jak gdyby nigdy nic się nie wydarzyło. Jakby nic wczoraj się nie wydarzyło. Pokręciłem zdezorientowany głową i usiadłem w fotelu. Do pokoju wkroczyła pani Hudson i podała mi tacę, na której znajdowała się filiżanka parującej i kojącej cieczy oraz talerz z jajkami na bekonie.

- Czy coś się potłukło? – Kobieta całkiem nieświadomie powtórzyła pytanie Holmesa sprzed kilku minut. Spojrzałem na nią rozkojarzony.

- Tak, tak. Dziękuję – wymamrotałem nieskładnie, odbierając od niej tacę i podniosłem porcelanę do ust, upijając kilka łyków kawy. Otrzeźwienie przyszło niemal natychmiast, a ja nie byłem pewny, czy to zasługa kawy, czy może twardej, szarej rzeczy, która wpadła do pokoju przez zamknięte okno. Po raz drugi tego dnia oglądałem niesamowity pokaz rozpadającego się szkła. Pani Hudson pisnęła cicho i wyszła do holu, a Holmes gwałtownie podniósł się z miejsca i, nie zwlekając, wybiegł na ulicę. Wstałem i podszedłem do kamienia, który leżał teraz niewinnie na podłodze. Gdy go podniosłem, okazało się, że mieści się w zamkniętej dłoni. Spomiędzy moich palców wystawała mała, pożółkła karteczka.

Zostaw Mary, wszyscy dowiedzą się o was.
Nawet nie próbuj go informować.

Zamurowało mnie. Kamień wyślizgnął mi się z dłoni i upadł na podłogę, uderzając w nią głucho. Na schodkach rozległy się kroki i do środka wszedł Holmes. Spojrzał na mnie, a następnie na kamień, po czym szybko przerzucił wzrok z powrotem na mnie. Jego podejrzliwe spojrzenie niemalże wwiercało się we mnie, gdy powoli i ostentacyjnie chowałem kartkę do kieszeni.

- Watsonie, jesteś blady – powiedział z... niepokojem? Opadłem na fotel.

- To światło. Wydaje ci się, Holmesie. – Sięgnąłem po filiżankę w momencie, w którym pani Hudson weszła do pokoju i zaczęła sprzątać rozbite kawałki szkła. Wdała się przy tym w krótką rozmowę z moim przyjacielem. Holmes był wyraźnie wzburzony, bo gestykulował zaciekle, a jego głos przesiąknięty był oburzeniem. – Wiesz, kto to?

Holmes obrócił się gwałtownie w moją stronę, co widziałem jedynie kątem oka. Wpatrywałem się w ścianę, usiłując nie zdradzić zainteresowania. – Nie mam pojęcia, zdążył wtopić się w tłum, zanim wybiegłem z domu – rzucił nonszalancko, na powrót odwracając się do pani Hudson.

- On? A jeśli to kobieta? – zapytałem, tym razem spoglądając na mojego przyjaciela. Widziałem jedynie jego plecy. Pokręcił głową.

- Jeśli to kobieta, to było to wysoce nieodpowiednie zachowanie, jak na niewiastę. Poza tym, stosunek siły... – mówił, patrząc na mnie przez ramię i przyglądając mi się uważnie, jakby chciał spytać - Co ukrywasz, mój drogi.

Nie zapytał. Właściwie nie zdążył, ponieważ pospiesznie udałem się do mojego pokoju. Och, Holmesie, tak mi przykro.

***

Powróciłem do punktu wyjścia; siedziałem na łóżku, w swoim pokoju, patrzyłem na rozbite szkoło i nie myślałem. Przynajmniej się starałem, bo moje myśli były zbyt rozbiegane, bym mógł je poskładać. Mimowolnie przypomniało mi się mrowisko, w które ktoś wsadził długi kij. Mrówki wydawały mi się niemalże moimi myślami, pracowicie rozbiegające się w różnych kierunkach, by wrócić z powrotem, a później znów uciec gdzieś poza zasięg.

Jęknąłem głośno. Głowa pękała mi, gdy tylko próbowałem poskładać sobie wszystkie zdarzenia w logiczną całość.

- Co zrobić? Jak wybrać? Holmes, Mary... kto wysłał kartkę? – powtarzałem szeptem z nadzieją, że to pomoże mi odpowiedzieć na choć jedno z nich. Podskoczyłem, gdy usłyszałem cichy szelest pod drzwiami.

- Watsonie – powiedział Holmes, poprawiając koszulę, gdy otworzyłem drzwi mojego pokoju. Stał tuż za nimi, najwyraźniej... no cóż... podsłuchując. Czyżbym aż tak często mówił do siebie?

Zaprosiłem go do środka ruchem ręki, po czym zamknąłem drzwi i na powrót usiadłem na łóżku. On nadal czekał przy wejściu, obecnie wpatrując się w rozbite lustro.

- Siedem lat nieszczęścia – rzucił, przenosząc wzrok na mnie. Prychnąłem.

- Kto, jak kto, ale ty na pewno w to nie wierzysz, Holmesie. – Przyznał mi rację i usiadł w krześle za dębowym biurkiem, stojącym w kącie. Oparł się i założył ręce na pierś.

- Jak twoja... – zacząłem, ale mój przyjaciel mi przerwał. Ostatnio robi to bardzo często.

- Nadal chcesz... – Zawiesił głos.

- Wczoraj nic nie zmienia, Holmesie – stwierdziłem bezwzględnie. Naraz kartka w kieszeni wydała mi się raczej kamieniem, który kilkadziesiąt minut temu trzymałem w dłoni. Odwróciłem wzrok pod wpływem jego przeszywającego spojrzenia.

- Skoro tak uważasz – rzucił, podnosząc się z krzesła. Ruszył powoli do drzwi.

- Jutro – dodałem jeszcze, zanim wyszedł. On uśmiechnął się w odpowiedzi i przeszedł przez próg. – Holmesie... coś... zostawiłeś – powiedziałem, ale uśmiech na jego ustach poszerzył się nieco. Usłyszałem trzask drzwi, kiedy wpatrywałem się w biały pasek, leżący na moim biurku.

Pierwsze litery, mój drogi.
Mam nadzieję, że nie będą ci potrzebne.

***

Z ogromnym smutkiem stwierdziłem nieobecność Holmesa dnia następnego. Nie pożegnał się ze mną, za to pani Hudson niemalże zatopiła swój dobytek. Gdy odjeżdżałem dorożką, stała jeszcze, cała we łzach, na schodkach frontowych.

Myślałem, co zrobiłby Holmes, gdyby znalazł się w mojej sytuacji. Na pewno, nie wplątałby się w związek z Mary. I nie pozwoliłby się szantażować. Znalazłby szantażystę i... coś by mu zrobił. Oh, ale ja nie jestem Holmesem, nie mam nawet pojęcia, gdzie mógłbym zacząć śledztwo. To takie... deprymujące.

Dorożka zatrzymała się, a ja niechętnie z niej wysiadłem. Przy wejściu stała już Mary. Podeszła do powozu i zaczęła objaśniać jednemu z mężczyzn, gdzie dokładnie umieścić moje rzeczy. Wyminąłem ją i ruszyłem w kierunku domu.

- John! – zawołała, a ja odwróciłem się w jej stronę. Wyciągnęła do mnie rękę. – Dziś przyszedł do ciebie list – dodała, podając mi śnieżnobiałą kopertę.

- Dziękuję, Mary – powiedziałem i uśmiechnąłem się do niej niepewnie. Położyła mi dłoń na ramieniu.

- Wiem, że ci trudno. Poradzi sobie – zapewniła mnie. Jej słowa naprawdę mnie pocieszyły. Byłem jej wdzięczny.

- Wiem, Mary, wiem – westchnąłem, trzymając jej rękę w swoich dłoniach. – Jeszcze raz dziękuję – powiedziałem. Spojrzała na mnie ciepło.

- Idź już. To od niego. – Popchnęła mnie lekko w kierunku domu.

- Od Holmesa?

- Tak. Najwidoczniej nie może znieść godzinnej rozłąki. Swoją drogą, list przyszedł pięć minut przed twoim przybyciem – stwierdziła, śmiejąc się.

- Skąd to wiesz? – zapytałem. Mary zamilkła zdezorientowana.

- Ach... skąd wiem, że to od niego? – Przytaknąłem. – Przyniósł go jeden z tych chłopców, którzy tak Holmesa lubią – westchnęła. – Wydaje mi się, że zrobią wszystko, o co on ich poprosi. – dodała i jeszcze raz popchnęła mnie w stronę domu. – No idź! Musisz szybko przeczytać ten list! Holmes byłby niepocieszony, gdybyś z tym zwlekał.

***

Usiadłem na fotelu, zdecydowanie mniej wygodnym niż te na Baker Street. Przez kilka minut obracałem kopertę w dłoniach, aż w końcu zdecydowałem się ją otworzyć. W środku faktycznie był list, och jakie to do Holmesa niepodobne! Gdzie telegraf? Gdzie jedno krótkie zdanie? Gdzie rzeczowe wyjaśnienia?

Otóż nie ma ich. Holmes wysłał mi list. A treść... no cóż. Czy tylko mnie wydaje się ona całkowicie niedorzeczna?

Uważnie wyszukuję akwizytorów garnków artystycznych!
Inaczej rewiduję ewidentnych nabywców emblematów,
w muzeum Ilustracji Egzotycznych śledziłem czeki i eskortę.

A może ktoś zamienił mózg Holmesa z wyjątkowo zepsutą cebulą? Nic z tego nie rozumiem. Czyżby mój przyjaciel zwariował?

iskrzak · Wysłany: Pią 17:38, 26 Mar 2010 Temat postu:

<dum-dum-dum>
Watson to mięczak.

cardee · Wysłany: Pią 18:55, 26 Mar 2010 Temat postu:

ech, Watson. nawet ja to rozumiem ...

co do ogółu - jak zwykle cudownie. tak, że mogłabym czytać ten rozdział po stokroć i mój zachwyt i podziw nadal były tak wielki, jakie są teraz.
swoją drogą - ciekawe, czy to tylko blef dla blefu, czy dla jakichś 'wyższych celów'.

weny życzę i powodzenia.

Lady Makbeth · Wysłany: Pią 19:10, 26 Mar 2010 Temat postu:

A ja miałam już daaawno temu coś napisać *wzdycha dramatycznie*
Cóż, chyba zostanę jednak przy czytaniu twojego fika

Bardzo mi się podoba twój styl. Tylko proszę, nie dręcz mi biednego Watsona za bardzo, wszyscy i tak wiemy gdzie jest jego miejsce (z Holmesem pod pierzyną

)

Pino · Wysłany: Pon 12:24, 29 Mar 2010 Temat postu:

jakastam

Tak, postanowiłam wreszcie skomentować. Ja wiem, że dawno tego nie robiłam, ale szkoła mnie zabija, poważnie. Ostatnie dwa dni spałam po 1,5 h, teraz padam na twarz...

Ja Ci Atris mówiłam już dawno, jesteś moją mistrzynią. Osobiście uwielbiam Cię za tego ficka.

(ja wiem, że niekonstruktywnie, ale konstruktywnie będzie jak jeszcze przeżyję kolejny tydzień... Na razie daje znak, że czytam, podoba mi się i czekam na ciąg dalszy)

Weny, Atris, weny

Pozdrawiam,
żywy trup vel J.

Atris

iskrzak

[ludziee, komentuujcie! <D]

jakastam

Zacznijmy od błędów (których praktycznie nie ma...):